به گزارش پایگاه خبری ترشیز خوان؛ یادداشتی از پروین حسینی | تایماز نیوز | در باب سوگند الهی به قلم و آنچه می‌نویسند: «ن وَالْقَلَمِ وَمَا یَسْطُرُونَ» ناگفته پیداست که هر نوشته‌ای در منطق قرآنی نه تنها حائز تقدس نیست، بلکه می‌تواند آفت ایمان و اخلاق باشند و اما قلم و نوشته‌ای که هدایت‌گر است و راه صحیح زندگی را برای انسان می‌آموزد، حتماً مشمول این سوگند الهی است.
دیگر در آستانه بازنشستگی هستم؛ هم خوشی دیدم هم ناخوشی، هم تمجید شدم و هم سرزنش، هم خندیدم و هم در خفا بغض کردم؛ این، همه قصه خبرنگاریست!
اما اگر باز هم به سال ۸۲ برگردم باز هم خبرنگاری را انتخاب می کنم، انتخاب اول و آخر من همین دیوانگی و عشق خبر است، ما خبرنگاران، یک روز را نمی توانیم بدون خبر سر کنیم، چه تلخ باشد و چه شیرین، اگر باز به گذشته باز گردم باز هم به همین عرصه بر می گردم.
با وجود همه تلخی های اين شغل از جمله اینکه وقتی مطالب زیادی منتشر می‎شود که باب دل برخی‎هاست، خبرنگار وظیفه‎اش را ادا کرده اما وقتی یک موضوع انتقادی یا خلاف میل دوستان کار شود، بدون شک و در بهترین حالت انگ ندانستن الفبای خبرنگاری را نثارت می‎کنند و هزار تهمت دیگر!
آنچه باید اذعان داشت این است که رسانه‌ها بهترین فرصت برای ارتباط مسئولان با مردم هستند اما مسئولان در بسیاری از موارد نه تنها از این فرصت پیش آمده هیچ استفاده ای نمی کنند بلکه گاهاً با تهدیدات بی­جا فرصت انتقال مشکلات جامعه را از جوهر قلم خبرنگاران می گیرند و خیال می کنند تنها آنچه خود می گویند، واقعیت دارد و مابقی تشویش اذهان عمومی و جریان سازی رسانه ای هست.
تنها ۱۷ مرداد روز خبرنگار نیست و روزهای ما وقتی است که در راستای رسالت‎مان گام برداریم و قلم بزنیم و آن‎گاه می‎توانیم این ادعا را داشته باشیم که خبرنگار هستیم. هر وقت هم از دایره رسالت و قلم عدول کنیم، بی‎شک خیانت کرده‎ایم و واژه “خبرنگار” شایسته ما نیست.
جایگاه خبرنگارها بسیار رفیع است شاید از لحاظ مالی، حقوق و مزایای این قشر خوب نباشد ولی عشق به این‎کار دلیلی شده که در راستای پیشرفت، توسعه و اطلاع‎رسانی گام برداریم و بی‎خیال مشکل‎های روزمره فقط به رسالت‎مان فکر کنیم و قلم بزنیم.
این روزها از خبرنگاری نوشتن بسیار آسان است و از دغدغه و مشکلاتش گفتن آسانتر؛ همه عادت کرده ایم بگوییم که؛ اندیشه خبرنگار قلم را به زانو در می آورد، اینکه خبرنگاران طلایه داران جبهه آگاهی و چشم بینا و زبان گویای مردم هستند، اینکه باید قدرشان را بدانیم، اینکه باید مشکلاتشان را مرتفع کنیم و اینکه و اینکه… اما آنچه در واقع اتفاق می افتد چیزی بر خلاف این جملات محبت آمیز است و چشممان سفید شد از بس در انتظار تحقق شعارهای مساعدت گونه مسئولین نشسته ایم؛ زبانمان مو در آورد از بس دغدغه هایمان را گفتیم و مسئولین فقط سر تکان دادند و این قصه همچنان ادامه دارد…
مرداد ماه، روز خبرنگار را به خودمان تبریک می گوییم!