به گزارش پایگاه خبری ترشیز خوان؛ علی اکبر فرزند بزرگ امام حسین (ع) در سال ۳۳ ه.ق در مدینه رخ نما شد. مادرش لیلا دختر ابی مره، زنی بزرگ‌منش، بافضیلت و باشرافت بود.

علی اکبر شاهکار آفرینش و تندیس ساختار حیات بود. ملکات نفسانی او مرآت کرامات همه کریمان، الگوی انسان اتصال یافته به قرب و بلندی پروازش به اندازه تاریخ خلقت؛ از آدم تا خاتم برگزیده و از انجام تا فرجام تاریخ است. سعه وجودی او بگونه‌‌‌‌ای است که در تراز اشرف مخلوقات و میراث‌دار همه آنچه پیامبران داشته‌اند، است.
با این وجود شمایل علی اکبر حداقل از سه منظر قابل توجه است:

۱. وجاهت در بصیرت بیشی:
علی اکبر از منظر بنیان‌های فکری و زیرساخت‌های اندیشه‌ای، همچون جداش امیرالمؤمنین و پیامبر اعظم دارای حکمت نظری و عاقلانیت عملی است. بنابراین بینش او حامل “بصیرت ادراکی” و “معرفت شناختی” است.

۲. وجاهت در طینت منشی:
علی اکبر از منظر خوی فطری و طبع انسانی بر سرشت خداجویانه و آراسته به آدب و آینه؛ وَإِنَّكَ لَعَلىٰ خُلُقٍ عَظيمٍ است. بنابراین منش او حاوی “صیرت نظیف” و “صورت عفیف” یک جوان مطهر است.

۳. وجاهت در طهارت کنشی:
علی اکبر از منظر طریقت صالحه و سیرت طاهره به استحکام در رویّه رسیده و مصداق حسن السیره بر پایه اخلاق محسنه بود. بنابراین رفتار او تجلی “هنجارهای پاک” و “ارزش‌های تابناک” در چهره یک جوان پویا و پارسا است.

یافته‌های راهبردی‌
اگر پیامبر اعظم اوج هنر بی‌بدیل خالق در شمایل مخلوق است، علی اکبر ترکیب هنر خدای خالق و پیامبر مخلوق در شبیه‌سازی از برترین انسان و هم پرورش یافته در تراز پیامبر است. به گونه‌ای که چهره و سیما او، منش و منهاج او و خوی و اخلاق او بدیل حقیقی انبیاء برای دوره پس از پیامبر اکرم تا پایان تاریخ محسوب می‌شد. با این وجود مهمترین یافته‌های راهبردی بررسی وجوه شخصیت حضرت علی اکبر بن حسین (ع) عبارت است از:

۱. برخورداری از جذابیت نظری و دیداری احسن؛ اعم از شمایل رعنا و رخسار دلربا؛

۲. برخورداری از حُسْنِ منطق؛ مبتنی بر سخن فصیح، کلام عمیق و حجت برهانی؛

۳. برخورداری از حُسْنِ رفتار و سیره حسن؛ مبتنی بر ارزش‌های الهی – فطری و هنجارهای اخلاقی نبوی تا پایان تاریخ.

در مجموع علی اکبر (ع) تنها گزینه آراسته و شایسته در خلقت است که بیشترین مشابهت را با ابعاد بینشی، منشی و کنشی با خُلُقٍ عَظيمٍ نبوی، علوی و فاطمی و عالی‌ترین هم‌آوایی را با منطق و گفتمان آنان دارد. بنابراین خالق چشم‌نوازترین سیما بشری را در آینه وجودی علی اکبر منعکس کرده بود. او با داشتن چنین شرایطی تنها وارث همه داشته‌های فاخر الهی و همه فضائل انسانی پس از نبی مکرم اسلام، برای زیست انسان اجتماعی و حیات جوان انقلابی بوده و هست.

بزرگترین ظلم طراحان فاجعه عاشورا، بریدن دل و دیده بشر از رویت علی اکبر به عنوان نماد عینی خلق و خُلُقٍ پیامبر اعظم و امیرالمؤمنین تا پایان تاریخ است. چرا که:

اولا. کنیه اکبر برای علی بن حسین (ع) نماد عینی، تجلی همه داشته‌های نبوی و علوی در خلقت و خُلُقیت علی اکبر است. پس کشتن او در فاجعه کربلا؛ در حقیقت قطع دسترسی مردم تا پایان حیات از دامان نماد عینی نبوی و علوی در شمایل علی بن حسین است.

ثانیا. علی اکبر برای امام حسین(ع) بزرگترین امتحان خالق از یک مخلوق است که می‌توان انتظار داشت. در حالی که امتحان ذبیح‌الله برای ابراهیم – ذبح اسماعیل در منی- در عرصه حج شکل نمادین داشت؛ ولی ذبیح‌الله برای حسین – ذبح علی اکبر در نینوا – شکل راستین و حقیقی به خود گرفت.